در دهه 1990، سیستم های دیجیتال به طور گسترده ای در دسترس بودند و توانایی آنها برای گرفتن فیلم بیشتر در قالبی فشرده تر، به آنها اجازه می داد تا به سرعت فناوری آنالوگ را تحت الشعاع قرار دهند. دوربین‌ها در دستگاه‌های خودپرداز و در مناطق شلوغ مانند مکان‌های ورزشی و ایستگاه‌های قطار وجود داشت.
حملات 11 سپتامبر 2001 به مرکز تجارت جهانی منجر به افزایش چشمگیر دوربین های مداربسته دولتی در فضاهای عمومی شد. دولت ها در سراسر جهان نظارت عمومی را به عنوان یک ضرورت برای ایمنی همه توجیه کردند.
رونق در هزینه ها، به توسعه دهندگان دوربین اجازه داد تا محصولات خود را به تشخیص چهره مجهز کنند، این فناوری به طور گسترده در اوایل قرن بیست و یکم اجرا شد. همچنین برخی از دوربین های مداربسته به مدیر این امکان را می دهد که با افرادی که در محدوده بلندگوهای مرتبط دوربین هستند نیز صحبت کند.
با این حال، در سال‌های بعد، نظارت و دوربین های مدار بسته در سیستم های نظارت تصویری به یک موضوع سیاسی بزرگ‌تر برای عموم تبدیل شد. نگرانی در مورد از دست دادن حقوق حریم خصوصی و آزادی های شخصی با سوالاتی در مورد اثربخشی دوربین مدار بسته همراه بود. به طور قابل‌توجهی، منتقدان استدلال کرده‌اند که چنین سیستم‌هایی در پیشگیری از جرایم شکست می‌خورند، علی‌رغم اینکه این سیستم‌ها بیشترین کاربرد را دارند.
مباحث مبهمی وجود دارد، به عنوان مثال، اینکه آیا وجود دوربین ها منجر به کاهش جرم و جنایت در شهرهایی با نرخ جرم بالا شده است یا خیر. و یا این که دوربین های نظارتی می توانند توسط اپراتورهای آنها مورد سوء استفاده قرار گیرند. این می تواند شامل هدف قرار دادن ناعادلانه افراد یا استفاده از اطلاعات دوربین مدار بسته برای ارتکاب جنایت باشد.
منتقدان همچنین اظهار می کنند که دولت ها می توانند از دوربین های مدار بسته برای ابزارهای سیاسی مانند سرکوب مردم استفاده کنند. به عنوان مثال، چین که دارای بزرگترین سیستم نظارتی در جهان است، اغلب متهم است که از این فناوری برای سرکوب مخالفان استفاده می کند.
شرکت آویژه (توسعه ارتباطات نوین آویژه) آماده هرگونه مشاوره، همکاری و شرکت در پروژه های دوربین های مدار بسته و نظارت تصویری را دارد. شما در بخش پروژه های نظارت تصویری شرکت آویژه می توانید اطلاعات بیشتری را کسب نمایید.
